A dureza do Rubial

Sobre as tres e media do pasado venres reunímonos denovo catro valerosos campeiros para escribir unha nova paxina no devir da curta e dilatada andanza do grupo. O lugar elexido para reunirmonos nesta ocasión era a vila de Brión, como xa é costume un dos nosos nunha sonnolenta sobremesa retrasa a saida dos campeiros.

Quedaba por decidir a ruta que íamos seguir para afronta-la dura ascensión O Rubial, por unha banda como local, Agra defende que o mais axeitado era subir polos camiños dos Montes de Oleiron que nos levarian o cumio do Rubial, por outro lado o impuntual, por certo ainda non había dito que foi o Mikel nesta ocasión...defende a ruta por estrada ata Macedos para logo afrontar os dous derradeiros e matadores kilometros ata a caseta do Rubial. Democráticamente optamos por toma-la primeria opción e escomenzamos a dar pedais camiño de Bastavales.

Ainda non tiñamos quentes as pernas cando empezamos ascensión das primeiras rampas; que nos situaban a carón da igresia onde noutro tempo a nosa poetisa por excelencia enchiase de soidades cando lembraba as suas badaladas nun dos seus mellores poemas.

Entramos nos mollados e frios camiños cando un desorientado “merlo blanco” colle a cabeza do grupo sen ter moi claro cara onde tirar, cerrando o grupo ben Andrés que nesta ocasión estrena montura nova, unha fermosa Berg negra con liñas azuis que lle dará un plús no resto da subida o intrépido muradán...

En pouco tempo atopamonos en Vilar de Abade, onde aproveitamos para repoñer forzas e quitar roupa vendo xa en primeira persoa o resto da subida que se alzaba ante nos cara o ceo, se ata o de agora fora exixente o que nos restaba “ son unas cuestas de la virgen “.

Unha vez iniciada a subida atopamonos cun treito que nos obrigou a poñelo pe en terra nun par de ocasións, mais pola dificultade do camiño que pola propia dureza da costa, nesta ocasión o merliño non tivo problemas a hora de solta-los pedais, demotase un exaustivo entrenamento pola sua parte do que todos nos lle agradecemos.

Pola ladeira do monte collemos un treito de falsos llanos que nos deixa o pe dos derradeiros catro kilometros de extrema dureza, porcentaxes dun 10% e un camiño areoso facian flaquear a entereza das bicicletas e mais das nosas pernas, momento no cal o noso merlo blanco empeza a voar por si só e pouco a pouco ímolo perdendo de vista no percorrer das reviravoltas do camiño, a impotencia cebase connosco ante esa demostración de forza que nos revela o da quixotesca figura facendo de cristo corcobado cando chega en solitario o alto do Rubial. Por detrás segueo o lonxe sen sequera velo Mikel que os puucos deixa de roda o Andrés, mais atrás queda Agra no que a súa condición de local non lle procura ningunha vantaxe neste trazado tan complicado.

Nesta ocasión; meus queridos campeiros querovos comentar que a dureza da etapa non nos deixou lugar a bromas e demais algarabías propias do caracter jocoso que decotío presumimos, pero si nos inundou dunha clara conclusión; non e outra que o merlo blanco vainos deixando cada día mais orfos de liderato, ainda que nesta ocasión os mais fortes non lle puideron facer frente por ausencia quen sabe se na seguinte saída seran capaces de presentarlle batalla, eso si; coma soen face-los homes e sen sequera erguerse do sillín...

"Brinca na lesma"

Ós viraventos do Corzán

Unha vez mais a vila nicrariense fai acollida o grupo dos campeiros, nesta ocasión xuntamonos  cinco dos integrantes da formación, como local Fernando anticipanos unha etapa de relativa dureza que nos vai levar a unha ascensión os Montes do Corzán seguindo nun principio o sempre enigmático Camiño Peregrino de Fisterra.

Quedamos as 15:30 h. no lugar de costume para aproveitar as poucas horas de luz que nos dá o outono, Mikel e Xavi son dos primeiros en chegar, logo aparece Agra que ven de traballar de mañán e como xa é costume que un de nós sempre chegue tarde desta vez tocalle a Oscar de levalo galardón de impuntual que ainda non figuraba no seu palmarés...

Saímos bordeando a vila os cinco campeiros entorno as catro da tarde co proposito de conquistalos viraventos do Corzán, tomamo-lo camiño peregrino que nos leva sempre en continua subida cara o Lugar de Zás, nesas reviravoltas do camiño húmedo e as veces enlamado domina e pon ritmo a subida Fernado que leva a carón del a Xavi e a ún voluntarioso Oscar que en ningún momento deixa as plazas dianteiras do grupo e na mente de todos entrevianse dúvidas sobre a sua valía de remata-la subida con ese “ forte ritmo de la hostia “ ou se polo contrario tronzaría cal cañota vella...

Continuamola subida a rentes de San Martiño e a medida que sumabamos kilómetros íamos esquivando arbores e pedras polo camiño que dificultaban o percorrer do trazado e con eles os folgos do que mais e o que menos ían floxeando. Ante nós xurdia un “merlo blanco” que nas ultimas rampas previas a chegada dos viraventos anticipabase o resto do grupo sacando unha lixeira ventaxa da sua atrancada pedalada e collia camiño en solitario cara o cumio, de seguido chegan o alto Xavi e Fernando e pouco mais atrás padecendo xa unha continua falta de oxixeno vital Mikel leva as costas o Agra chegando ambolos dous tan sorprendidos como derrotados pola explosiva progresión do mais novato campeiro.

http://es.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=1290328

Nunha tarde onde non se movia folla algunha percorremos o cumio do Corzán bordeando os viraventos estáticos, chega a hora de voltar non sen producirse previamente algún que outro incidente; nada que non fose advertido polos ben traxeados vendedores que lle puxeron nos pés tal cual grilletes que o levan preso cara o chan nun par de ocasións do que ainda fai denotar a sua descoordinación co pedal...

Un primeiro descenso as veces rápido e empinado pon a Agra como de cotío o frente do grupo, mesmamente nalgun tramo parecía que en vez de retornar para a casa íamos camiño do inferno.

Nun final de infarto cando estabamos a piques de entrar en Gonte arrancan Fernado e Oscar nunha descontrolada fuxida do grupo abrindo unha fenda de o menos 200 m., por detras Mikel e Xavi flaquean no intento de darlle caza os dous escapados; Agra é o único que lles presenta batalla desbaratando a fuxida e queimando os seus derradeiros cartuchos tentando dalo hachazo definitivo nos metros de baixada  que restaban poñendose en cabeza no momento de entrar na vila nicrariense pero entre o empedrado da rua e que picaba en costa non aguanta o ritmo e vese novamente superado por Fernando, Oscar e Mikel na linea de meta.

Novamente un reto superado polos sempre valerosos campeiros que unha vez mais soupemos estar a altura dunha etapa que nos levou ascender un desnivel acumulado nada despreciable de 845m., sen rampas excesivamente longas pero si con pendientes curtas ben pronunciadas e tan dificultosas de subir como de baixar.
Seguenos a rondar no pensamento a notable promesa do “merlo blanco” que non deixa de sorprendernos coa sua impoluta Mondraker de repelente antimanchas e agresivos pedais que lle poñen en jaque ós tobillos, o cal sae denovo cun notable alto no seu curto devenir como campeiro, deixandonos varias dúvidas sen resolver:

- Seguirá coa sua progresión ascendente?

- Ou ... será a súa motivación algunha venganza raposeira?

- En calquera caso; nalgún momento será capaz de facerlle sombra ós actuais lideres dos campeiros?

- Para rematar; aprenderá algún día a soltarse dos pedais ???

Meus queridos camperios, estas e outras dúvidas serán aclaradas en próximas saídas; “ meu deus, que nos quedará por aguantar …”

"Viva a cuca brava"

Explorando camiños e montes ...

Este pasado venres reunimonos denovo enbuscadoscampeiros na que ía ser a saida mais numerosa dende a nosa creación; reuníamonos sete compañeiros e saíamos dende o Milladoiro coa intencion de facer unha ruta polos camiños que bordean ó Monte Pedroso rematando subindo o cumio para logo ir atravesando por pistas para sair á Pelegrina e seguir  dirección Pol. do Tambre xa con vistas de voltar o pto. inicial.

Nesta saída integrabanse o grupo de habituales dous fichaxes novos, Oscar Vilar que facia escasos 15 dias que tiña a sua virxinal e impoluta Mondraker, por outro lado re-iniciabase tamén Juan Blanco, que con ansias de facelo ben e por falta de bici propia axenciase unha dun colega que ás primeiras de cambio o deixa tirado cando so levabamos 6 km de ruta ... "entre o cambio e que retiveches mais ben pouco meu; libracheste dunha que che deixaría mexando pepsi-cola durante o resto do mes" ...

Logo de que Juan nos deixara xa na Rua de San Lourenzo proseguimos polo Carme de Abaixo ata a Rua de Casa Novas onde xa nos atopamos unha pendente que picaba entorno o 10-12 %, vamos subindo agrupados marcando ritmo Xavi como o gran valedor da ruta de hoxe; antes de chegar o fin de Casas Novas desviamonos a dereita por un camiño de terra que nos leva bordeando as faldas do Pedroso ata preto do Lugar de Queiroal dende onde xa torcemos a esquerda para completala subida que nos leva ata as antenas do Pedroso.

Cabe suliñar a gran actuación que tivo a nosa nova incorporación; Oscar neste primeiro día de saida conxunta que con escasos 100 km  de entreno nas pernas aguanta perfectamente o ritmo do grupo sen descolgarse en ningun momento, o chaval gostalle ir por diante e ter controlados os rivais co rabillo do ollo por enriba do seu ombreiro, co seu pedaleo un tanto atrancado chega segundo as antenas completando cun sobresainte a parte mais dura da etapa.

Comenzamolo descenso e atravesamos cara o circuito de cross onde collemos polo cortafogos do gaseoducto que nos leva a zona da Pelegrina, logo entre pistas e camiños seguimolo pedaleo cómodo ata a rentes do Pol. do Tambre, o lonxe xa podemos velas chimeneas da Finsa e pouco mais alá o Hotel Castro; propuxemonos chegar ata él, o cal nos levou mais do devido, tanto en tempo como nas rascaduras de silvas e toxos que tivemos que padecer nunha zona de campo a través coas bicis as costas.

Denovo no Camiño de Santigo percorremos os derradeiros kms do mesmo, parada obligada na Praza do Obradoiro e dende alí con presas para o Milladoiro que xa estaba a caelo día.

Boas sensacións nos deixou esta saida, Fernando e Xavi sempre facil e alegres na bici, Andrés con nova montura para o monte que o fai sufrir mais do devido, duelo pendiente entre Agra e Mikel que hoxe non tivemos oportunidade de ver xa que todalas miradas copounas o noutra hora "follones" e que nesta tarde con entusiasmo e humildade nos deixou entrever un rival que ninguén esperaba a tan curto prazo...

Saída de tranquis...

Este pasado mercores; nunha calma esperada dentro desta semana de choivas que levamos, decidimos sair 3 dos enbuscadoscampeiros; quedamos en Brión Fernando, Mikel e Agra. A eso das once da mañan saimos en dirección Bertamirans para desviarnos no cruce que leva para Cobas, en Aguapesada fixemos un alto en canto lle vimo-lo coche de Rey que estaba na casa dos pais, logo de botarlle unhas risas seguimos subindo cara Tapia, con bo ritmo a idea nun principio era chegar a Portomouro e coller AC-404 que nos levara  a recta de Vrins, logo de baixalo tentariamola subida o Pedroso, pero por mor dunha leve tendidites de Fernando e que Agra viña de currar de noite con apenas duas horas de sono deixamonos levar polas nun principio terras chans de Xerman, Troitosente ... nas sempre fermosas veiras do Rio Tambre.

De ahí empezamos a subir cara Vilacoba e Fiopans, xa no Concello da Baña antes de chegar a Vilar de Suso producese a anecdota graciosa da xornada e da cal mais un que outros fan sangue do compañeiro que noutra hora lles pode votar unha man, non é mais que logo dun importante repeito coroado como sempre con Fernando diante paramos para repoñer forzas, cando decidimos arranca-la denovo a marcha a hora de metelo calapé no pedal; que si  ... que non entra; Agra tombea coa bici a un campeiro de herba frondosa que lle amortigua o golpe sen mais consecuencias que os outros dous pillastres estanse a mofar do feito... A todo porco lle chega o seu San Martiño ...

Pola AC-444 facemos unha rapida baixada a rentes de Ceilan que nos deixa as portas de Negreira onde xa se queda Fernando e continuando Agra e Mikel ata Brion en solitario. Na subida dende Feiraco ata Portanxil Agra marca ritmo e Mikel deixase levar cavilando nas maldades que estan por chegar...

Rematando Setembro e seguimo-lo pique ...

Na tarde deste pasado luns os integrantes de enbuscadoscampeiros saímos denovo a carretera para afrontar unha unha nova saída na que se ian a descubrir varios aspectos de moito interés de cara o transcurso de futuras saídas; tales como que ... :

A Fernando tamen lle doen as críticas que viña tendo dende as duas derrairas saídas que nunca tanta excusa foi boa e onte pagamolo nas nosas pernas especialmente tanto Andrés coma eu mesmo...

Andrés con tanto cambio de bici non ten continuidade de pedaleo e estaría ben que puidese optar a ter unha mellor montura para dar todo o que leva dentro...

Xavi o mais correcto ata o día de onte, non lle doian prendas en baixalo ritmo e botarlle unha man o compañeiro que viña floxeando ... na tarde do luns entrou a trapo na estratexia de Fernando de tirar a morte sen escatimar esforzos para deixarnos solos na metade do recorrido...

Agra, a pesares de pasalo mal na subida principal cara Busto de Frades chega o cumio por diante do seu mais directo rival; ó cal non tivo prendas de espellarlle para facer o resto da etapa xuntos cando de súpeto lles chegou a demarraxe dos que se presumian de ser mellores compañeiros...

Reunímonos denovo en Negreira; Andrés, Fernando, Xavi e Agra; o percorrido que nos esperaba escomenzaba saindo da vila e collendo a estrada AC-5602 dirección PonteNafonso, lévanos deixando atrás a Gandara, Gonte ... ; dende un principio ponse na cabeza do grupo Fernando que vai poñendonos un ritmo exixente con vistas a pasar-nos factura mais tarde, logo duns primeiros 9 km rompepernas de continuas baixadas e subidas exixentes collemos en Liñaio o desvio que nos deixa a rás do encoro de Barrie de la Maza.

Dende aqui e tal como reflexa a seguinte presentacion de fotos tiñamos unha subida complicada, 5 km de continuo ascenso con un só descanso intercalado e con unha porcentaxe media quizais demasiado elevada para a nosa preparación actual, sen falar dos porcentaxes máximos que nos iamos atopar sendo mais próximos os pirienos ca dos montes galegos que nos ían poñer no sitio a cada un de nós...

Escomenzamos a subida sempre con Fernando e Xavi subindo a ritmo diante, Andrés mais Agra viñamos por detras a escasos 10m. deles sempre subindo mais apurados de folgos e xustos de forzas nestas primeiras rampas que se moven en porcentaxes entre o 6-10%. Chegamos A Graña que nos dá un descanso de 400m. collendo xa o desvio para Busto de Frades, onde realmente empeza o duro da subida e a primeira rampa xa na frente 12% - 14% - 17% por momentos, cada un aguantaba como podia encima da bici para non pinzarse e zigzageando fomos subindo cada quen o seu ritmo. Por diante seguian Fernando e Xavi, quedabase 25m. Andrés e a escasos 10m. deste viña Agra aguantando o tipo nunha tarde que tocou sufrir nestas rampas complicadas. Os primeiros fan unha pequena parada para agruparnos un pouco; continuamos subindo logo da unificación e o remate da subida coroa Xavi de primeiro por diante de Fernando demostrando ambolos dous estar un par de ptos. por riba dos demais, de terceiro chega Agra e con tempo perdido e bastante tocado ven o Andrés que hoxe si que sudou o seu...

A baixada cara San Xusto é rapida e demasiado corta para todo o sufrido con antelación e pronto chegamos a intersección da AC-543 Santiago-Noia e denovo un treito de subida sendo o momento crucial da etapa, Fernando leva as costas a Xavi e ambolos dous poñen un ritmo elevado sendo os primeriros en chegar o alto de Fontefría, Agra ven por detras e antes de coroar ainda os ten a vista pero xa a 200m. por diante, por atrás ven Andrés que verdadeiramente hoxe estao a pasares mal, cando ambolos dous contaban con unha proxima agrupacion damonos conta que os dous escapados non baixan ritmo e seguen abrindo distancia, en Martelo nin sequera se ven na distancia e Agra non ten mais remedio que facer equipo e ir  marcandorle un ritmo comodo a Andrés; e ir levando-lo resto da etapa o mellor posible ambolos dous.

Por diante a parexa de escapados non disputa a etapa, en cordial armonia "guay" chegan en solitario a Negreira consolidando a alianza dos mais fortes que a boa fé dará mais que falar e completará fururas liñas neste blog que cada día se presta mais o analise das actitudes dos detractores da arte do "hachazo" e non polo contrario son dos menos practicantes do feito en sí.

Saímos os camiños ...

Este pasado martes decidimos facer unha nova saida, a ruta era seguilo Camiño de Santiago na sua variante que leva os pelegrinos dende Negreira ata Fisterra, en canto a nós como se trataba dun terreo no que non estabamos acostumados a facer kms non nos propuxemos un pto. de retorno xa que por cuestions do traballo diario nos era imposible facer todo o traxecto oficial na mesma tarde e voltar en condicións; polo tanto decidimos tirar ata que chegado a un punto e hora nos dese tempo a voltar por carretera.

Sobre as 16:30 H. quedamos en Negreira para escomenza-la ruta dende esta localidade, alí nos presentamos Andrés, Fernando, Mikel, Jorge un amigo de Fernando que nos sirveu de improvisado camera durante un bo treito do camiño e que xa se unirá o grupo en posteriores saidas; mais este que vo-lo conta..

Tiñamos entorno os 26º C o cal podiase convertir xunto coa falta de rodaxe polos camiños nunha dura proba que estabamos dudosos de poder superar con exito. Saimos da vila buscando xa os inicios do camiño, nada mais colle-lo nos mete nas sombras do monte que nos ian resguardar do calor da tarde, continuas subidas con rampas duras pero cortas facían que o grupo fose en fila cun bo ritmo, enbacezado case sempre por un non habitual neses menesteres, Andrés viña con gañas de reventar a algun do grupo neses primeiros kms saindo o final dos camiños cunha media de 15 km/h... pero as cousas non son como parecen e non por empezar forte acabas igual, desa forma a escasos 10 km para chegar a Negreira e so para calar bocas Agra aprobeita un repeito e arranca poñendo un forte ritmo que so Mikel lle consegue segui-la roda sendo capaces ambolos dous de chegar a Negreira en solitario e con tempo dabondo para disputarse a victoria; Mikel é mais rápido e consegue gaña-la etapa o sprint...

So unha pequena reflexión para non cansar a ninguén; como se dice, " do dito o feito hai un bo treito"; sempre saímos coa proposta de sair tranquilos e aprobeitalo día para disfrutar de  andar na bici, pero sempre nos sae esa vena tronzadora de querer sacar de punto os demais ou a algén en concreto pero da igual, por unhas  causas ou por outras agora xa ningén está na forma daquel 7 de Xulio  pasado cando dabas catro pedaladas e quedabamos 3 detras, levamos feitos  alguns km e queiramos ou non polo menos vannos para o corpo e pouco a  pouco imos notando melloría; polo que dende aquí instovos a cambialo  chip e non andar en todalas saídas querendo sacar as debilidades dos  demais, saimos a disfrutar e sufrir do feito de andar na bicicleta porque un día malo pode telo calquera e hoxe pode tocarlle a " xan e mañan a perican".

Paisaxes verdadeiramente fermosos polos que discurre este camiño Finisterrae dos cales puidemos apreciar ben poucos debido o ritmo que se marcaba dende a cabeza do grupo, esperemos ter a oportunidade de poider facer esta ruta noutra ocasion de mais de vagar; estaría ben concebir unha futura saída para realizala nun día enteiro que nos daría tempo suficiente para o percorrido completo, facer unha comida na vila do fin do mundo e voltar en coche xa o remate do día, sen presas e poder disfrutar dos paisaxes que nos ofrece esta variante do Camiño de Santiago.

A ruta mais longa

Este pasado venres 17 quedamos as 16:00 h. no parking das piscinas do milladoiro; houbos que tiñan presa: Fernando e Andres xa estaban prestos e dispostos antes da hora establecida, este que vo lo conta acude puntual como é menester e Xavi xa trae demora duns minutiños pero é que ó Mikel tivemos que darlles unhas perdidas por mor de que se quedara "dormidito" logo do postre facendo a dixestión...
Logo de estarmos todos, Mikel trainos un agasallo, tratase dunha minúscula camara para ir recollendo esceas da saída do día, decidimos colocala no manillar da bici de Fernando que para algo é o que está en mellor forma, temolo como ós das motos da volta ciclista...

Cruzamo-lo Milladoiro e saimos cara Teo, seguimos baixando rápido pasando por Luou e collemos cara A Ramallosa, imos rodando agrupados ainda que sempre tirando do grupo Agra e Fernando, dende A Ramallosa por carretera boa collemos unha baixada rapidisima (78 km/h) que nos deixa en Puentevea ás veiras do Rio Ulla, moi preto do Xirinbao que imos deixando atras mentras vamos subindo de paseniño unhas rampas levadeiras deixando ás nosas costas Valiñas, Sinde e Pousada; cando empezabamos co tramo da subida mais en costa decidimos baixar para ve-las vistas a carón do Ulla dunha minipresa que vemos dende a carretera. Seguimos subindo e coroamos sen demasiada presión o Alto de Herbón que na baixada nos deixa no por todos coñecida poboacion por excelencia productora de pementos da zona, poucos kms mais alá xa estamos dentro do casco vello da vila padronesa que nos serve de atallo para cruzar o outro lado e escomenzar a subir cara Rois, nesta localidade xa levando cerca dos 40 kms nas pernas xúrdenos a dúvida de seguir pisteando cara Bastavales - Brión ou intentar a ascension cara Urdilde. Nun acto de generosidade Fernando toma a iniciativa e metenos po-lo cruce que nos levará 10 km continuados de ascensión, os primeiros son levadeiros con porcentaxes entre 2-4 % con algun descanso que outro pero así e todo a media diaria que viñamos traendo era bastante alta; 22,80 km/h de promedio que nos facia ter unha dor de pernas de continuo. Cando faltaban escasos 4 km para Urdilde as rampas levadeiras convírtense en porcentaxes duros e curvas ó mais estilo Mortirolo de 180º enlazando de duas en duas, ese tipo de reviravoltas que non podes coller po-lo interior xa que resulta excesivamente dura e teste que ir abrindo a medida que da-lo vertice da curva, chegamos a subir unha pendente do 12% nun tramo curto pero moi exixente que por fin nos dou un descansiño a un kilometro escaso de Urdilde.
Baixando rápido como acostuma Agra escapa do grupo cara Bertamirans e logo dun incidente cun cadelo que se lle cruza ó grupo perseguidor producese a unificación na subida cara Aldea Nova. No treito de Roxos e posterior subida para a Papeleira de Brandia cada un vai tirando ó seu ritmo, xa con gañas de chegarmos denovo ó Milladoiro; logo de 63km en 2h50' traemos uns nada desdeñables 21,55 km/h de promedio.



Como resumo da saida decir que é una recorrido óptimo para sair a facer kms, sempre por carretera boa que nos permite chegar a medias altas e con subidas nun principio levadeiras para logo te-lo colofón na subida a Urdilde dende Rois, que nos da ese punto de dificultade que nos ben de pinga para deseguir co desenrrolo do entreno de cara ó final de tempada estival.

Primeira saida de Setembro

Eran as 11:30 da mañan cando nos reunimos en Aguapesada os tres valentes que puidemos atrevernos a facela subida do que Xavi nos relatara como a subida ao inferno...

O Mikel e Xavi xa viñan cuns kms nas pernas dende O Milladoiro, eu tivera que dar un rodeo para chegar dende Brion por mor dun desvio que non coñecía. Cando cheguei onda eles e vin o Mikel que se poñía a pañueleta tal cual "pirata" pensei que de seguro tocaba sufrir polos catro costados. Empezamos a subir cara Tapia por carretera boa e unha porcentaxe levadeira que nos sirveu para ir quencendo musculos e facendonos a idea do que se nos ía deparar logo do cruce da Iglexa de Tapia, cando chegamos tomamos un descanso vendo de primeira man as primeiras rampas que nos facian acongoxarnos ainda mais.
Saímos para arriba e xa lle metemos desarrolo a bici, as primeiras rampas do mais tendido que podades encontrarvos por esta zona, un 14% marcaba nada mais sair; eses 2 km. serian unha proba de esforzo do mais completa.
Paseniño seguiamos ascendendo e cada vez mais pronunciado era o esforzo e o sufrimento que na bici iamos padecendo, un pequeno descanso...escasos 200 m. nos que a porcentaxe baixaba a un 6% e denovo tendía o asfalto cara o ceo despexado. O lonxe unha recta duns 800 m. que nos dislumbraba un remate agonico cando as forzas xa non permitian un triste alento de mais.
Logo de tanto sufrimento daste conta do bonito que é alcanzar obxetivos; este era un reto que tiñamos que superar para deseguir progresando no desenrrolo das nosas capacidades.

Presiosas vistas dende o alto que pronto deixamos atras nunha baixada rapida hacia Cortegada, logo duns falsos llanos chegamos á Ameixenda, tomamos dirección Santiago e ó chegar a recta de Vrins desviamonos para baixar esta tamén complicada rampa a carón do Monte Pedrouso. Seguimos baixando alegremente pasando por Filgueiras e saindo a carretera Noia-Santiago xusto a carón da Papelera de Brandía.



Tocaba despedirse e xa nos emplazabamos para a seguinte, Xavi e Mikel collian cara Santiago e eu voltaba por carretera boa para Brion.