A dureza do Rubial

Sobre as tres e media do pasado venres reunímonos denovo catro valerosos campeiros para escribir unha nova paxina no devir da curta e dilatada andanza do grupo. O lugar elexido para reunirmonos nesta ocasión era a vila de Brión, como xa é costume un dos nosos nunha sonnolenta sobremesa retrasa a saida dos campeiros.

Quedaba por decidir a ruta que íamos seguir para afronta-la dura ascensión O Rubial, por unha banda como local, Agra defende que o mais axeitado era subir polos camiños dos Montes de Oleiron que nos levarian o cumio do Rubial, por outro lado o impuntual, por certo ainda non había dito que foi o Mikel nesta ocasión...defende a ruta por estrada ata Macedos para logo afrontar os dous derradeiros e matadores kilometros ata a caseta do Rubial. Democráticamente optamos por toma-la primeria opción e escomenzamos a dar pedais camiño de Bastavales.

Ainda non tiñamos quentes as pernas cando empezamos ascensión das primeiras rampas; que nos situaban a carón da igresia onde noutro tempo a nosa poetisa por excelencia enchiase de soidades cando lembraba as suas badaladas nun dos seus mellores poemas.

Entramos nos mollados e frios camiños cando un desorientado “merlo blanco” colle a cabeza do grupo sen ter moi claro cara onde tirar, cerrando o grupo ben Andrés que nesta ocasión estrena montura nova, unha fermosa Berg negra con liñas azuis que lle dará un plús no resto da subida o intrépido muradán...

En pouco tempo atopamonos en Vilar de Abade, onde aproveitamos para repoñer forzas e quitar roupa vendo xa en primeira persoa o resto da subida que se alzaba ante nos cara o ceo, se ata o de agora fora exixente o que nos restaba “ son unas cuestas de la virgen “.

Unha vez iniciada a subida atopamonos cun treito que nos obrigou a poñelo pe en terra nun par de ocasións, mais pola dificultade do camiño que pola propia dureza da costa, nesta ocasión o merliño non tivo problemas a hora de solta-los pedais, demotase un exaustivo entrenamento pola sua parte do que todos nos lle agradecemos.

Pola ladeira do monte collemos un treito de falsos llanos que nos deixa o pe dos derradeiros catro kilometros de extrema dureza, porcentaxes dun 10% e un camiño areoso facian flaquear a entereza das bicicletas e mais das nosas pernas, momento no cal o noso merlo blanco empeza a voar por si só e pouco a pouco ímolo perdendo de vista no percorrer das reviravoltas do camiño, a impotencia cebase connosco ante esa demostración de forza que nos revela o da quixotesca figura facendo de cristo corcobado cando chega en solitario o alto do Rubial. Por detrás segueo o lonxe sen sequera velo Mikel que os puucos deixa de roda o Andrés, mais atrás queda Agra no que a súa condición de local non lle procura ningunha vantaxe neste trazado tan complicado.

Nesta ocasión; meus queridos campeiros querovos comentar que a dureza da etapa non nos deixou lugar a bromas e demais algarabías propias do caracter jocoso que decotío presumimos, pero si nos inundou dunha clara conclusión; non e outra que o merlo blanco vainos deixando cada día mais orfos de liderato, ainda que nesta ocasión os mais fortes non lle puideron facer frente por ausencia quen sabe se na seguinte saída seran capaces de presentarlle batalla, eso si; coma soen face-los homes e sen sequera erguerse do sillín...

"Brinca na lesma"

Ós viraventos do Corzán

Unha vez mais a vila nicrariense fai acollida o grupo dos campeiros, nesta ocasión xuntamonos  cinco dos integrantes da formación, como local Fernando anticipanos unha etapa de relativa dureza que nos vai levar a unha ascensión os Montes do Corzán seguindo nun principio o sempre enigmático Camiño Peregrino de Fisterra.

Quedamos as 15:30 h. no lugar de costume para aproveitar as poucas horas de luz que nos dá o outono, Mikel e Xavi son dos primeiros en chegar, logo aparece Agra que ven de traballar de mañán e como xa é costume que un de nós sempre chegue tarde desta vez tocalle a Oscar de levalo galardón de impuntual que ainda non figuraba no seu palmarés...

Saímos bordeando a vila os cinco campeiros entorno as catro da tarde co proposito de conquistalos viraventos do Corzán, tomamo-lo camiño peregrino que nos leva sempre en continua subida cara o Lugar de Zás, nesas reviravoltas do camiño húmedo e as veces enlamado domina e pon ritmo a subida Fernado que leva a carón del a Xavi e a ún voluntarioso Oscar que en ningún momento deixa as plazas dianteiras do grupo e na mente de todos entrevianse dúvidas sobre a sua valía de remata-la subida con ese “ forte ritmo de la hostia “ ou se polo contrario tronzaría cal cañota vella...

Continuamola subida a rentes de San Martiño e a medida que sumabamos kilómetros íamos esquivando arbores e pedras polo camiño que dificultaban o percorrer do trazado e con eles os folgos do que mais e o que menos ían floxeando. Ante nós xurdia un “merlo blanco” que nas ultimas rampas previas a chegada dos viraventos anticipabase o resto do grupo sacando unha lixeira ventaxa da sua atrancada pedalada e collia camiño en solitario cara o cumio, de seguido chegan o alto Xavi e Fernando e pouco mais atrás padecendo xa unha continua falta de oxixeno vital Mikel leva as costas o Agra chegando ambolos dous tan sorprendidos como derrotados pola explosiva progresión do mais novato campeiro.

http://es.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=1290328

Nunha tarde onde non se movia folla algunha percorremos o cumio do Corzán bordeando os viraventos estáticos, chega a hora de voltar non sen producirse previamente algún que outro incidente; nada que non fose advertido polos ben traxeados vendedores que lle puxeron nos pés tal cual grilletes que o levan preso cara o chan nun par de ocasións do que ainda fai denotar a sua descoordinación co pedal...

Un primeiro descenso as veces rápido e empinado pon a Agra como de cotío o frente do grupo, mesmamente nalgun tramo parecía que en vez de retornar para a casa íamos camiño do inferno.

Nun final de infarto cando estabamos a piques de entrar en Gonte arrancan Fernado e Oscar nunha descontrolada fuxida do grupo abrindo unha fenda de o menos 200 m., por detras Mikel e Xavi flaquean no intento de darlle caza os dous escapados; Agra é o único que lles presenta batalla desbaratando a fuxida e queimando os seus derradeiros cartuchos tentando dalo hachazo definitivo nos metros de baixada  que restaban poñendose en cabeza no momento de entrar na vila nicrariense pero entre o empedrado da rua e que picaba en costa non aguanta o ritmo e vese novamente superado por Fernando, Oscar e Mikel na linea de meta.

Novamente un reto superado polos sempre valerosos campeiros que unha vez mais soupemos estar a altura dunha etapa que nos levou ascender un desnivel acumulado nada despreciable de 845m., sen rampas excesivamente longas pero si con pendientes curtas ben pronunciadas e tan dificultosas de subir como de baixar.
Seguenos a rondar no pensamento a notable promesa do “merlo blanco” que non deixa de sorprendernos coa sua impoluta Mondraker de repelente antimanchas e agresivos pedais que lle poñen en jaque ós tobillos, o cal sae denovo cun notable alto no seu curto devenir como campeiro, deixandonos varias dúvidas sen resolver:

- Seguirá coa sua progresión ascendente?

- Ou ... será a súa motivación algunha venganza raposeira?

- En calquera caso; nalgún momento será capaz de facerlle sombra ós actuais lideres dos campeiros?

- Para rematar; aprenderá algún día a soltarse dos pedais ???

Meus queridos camperios, estas e outras dúvidas serán aclaradas en próximas saídas; “ meu deus, que nos quedará por aguantar …”

"Viva a cuca brava"