Desta volta traio so unha recopilacion das fotos deste primeiro ano dos campeiros, espero que vos guste e que non sexa a derradeira iniciativa que saia dos campeiros...
lunes, 5 de septiembre de 2011
domingo, 14 de agosto de 2011
A bola do mundo
Meus ben queridos campeirans, volvemos o hábito das cronicas nesta nova tempada estival xa que dende que o “follones” se nos meteu na política parece que lle chegaron os tempos da crise tamen o grupo dos campeiros, as saídas fanse mais esporadicas e o que resulta mais frustante ainda; cada vez menos numerosas.
Nin por asomo me vou considerar salvador de nada nin de nadie, esta claro que cada un de nós fora do traballo que compartimos temos unha vida a cal nos debemos por encima do ocio que nos une nas bicicletas, sen embargo noto certa deixadez a hora de quedar a programa-las saidas e que non se fai xa coa ilusión co que faciamos antaño. Pero bueno todo será botarlle un pouco mais de gañas, tirar de verborrea escrupulosa e mandar pullitas varias para que a cada un lle doia a sua honrrilla persoal e se sinta aludido, sempre con bo senso por suposto e en defensa to “talante solidario” que sempre nos caracterizou a este afamado e vanagloriado grupo...
Desta volta éramos tres os aguerridos que nos atrevemos a sair con semejante dia de calor como foi o que tivemos este pasado xoves, cando a xente normal no seu tempo libre se dirixe en dirección a calquera das numerosas praias que temos polas nosas costas galegas, estes pringados dos campeiros quedamos as 16:00 h. no CHUS compostelano, para escomenzar ruta polo camiño de Finisterre que sae da capital de Galiza en dirección o municipio de Ames, nestes primerios kms o camiño protexia o grupo coa vexetacion do monte autóctono. Chegamos a Ames donde na sua parroquia de Augapesada nos iamos atopa-la primeira dificultade seria da xornada, entorno a 220 m. de ascensión en escasos 1500 m. con rampas moi complicadas que conseguiron disgregalo grupo, como xa ven sendo habitual neste tipo de terreos Oscar desmarcase por diante do Andreu aprobeitando a boa tracción que lle ofrecia o camiño as veces adoquinado, sen caer na conta que o peor ainda estaba por vir. Ambo-los dous esperan un ratiño no alto a que apareza o Agra entre as sombras do monte e de volta os tres campeiros nos diriximos hacia Trasmonte, onde deixamos a un lado o camino de Fisterra e nos desviamos hacia Tapia por carreiros e corredoiras.
A carón da praia fluvial valoramos facer a primeira parada entre bikinis e topless ou o carón dunha igrexa que nos daría unha sombra megalitica ?, por desgracia escolleuse a peor opción. Logo desta debota e desafortunada decisión retomo-la ruta e pronto escomenzamos a subir denobo por camiños polvorenos e con un firme inestable que logo das primeiras pedaladas levaron o mosquito o chan empocandolle o seu impoluto cueiro (pena dunha bosta fresquiña), anécdota que nos levou a botar unhas risas e con moito pesar de non poder retrata-lo percance. No doblar das 17:30 h. continuamos subindo cara Ameixenda, Oscar co seu habitual atrancado pedaleo e culotte empocallado pouco se distancia do Andreu que levaba unha cadencia mais alegre fruto da experiencia que atesoraba por sela cuarta vez que subia polo sitio. Por detras Agra nun xesto solidario co grupo e vendo os incidentes que se viñan producindo toma a sempre díficil desición de afloxa-lo ritmo para poder socorrerlle os compañeiros en calquer incidente que se puidera producir. A deus gracias continuamos a ascension ata Ameixenda sen mais incidencias tendo que esperar os demais por un servidor, o cal en mais dunha ocasión se somete as críticas do grupo pola saúde dos campeiros (que bonito me quedou, mi madre..)
Quedabannos menos de dous km para coroar o Mercuto, ningún coñeciamos estes derradeiros metros que sorprenderon pola extremada dureza, sobre todo unha zona de viravoltas que chegou a marcar un 21% de pendiente, o terreo era faborable para Oscar e así o demostrou chegando en solitario a “ bola do mundo”, denovo Andreu marcou un digno segundo posto e Agra acadou o seu proposito de conseguir chegar ata o cumio nun honroso terceiro lugar...;-)
O retorno a Compostela ía traer sorpresas varias o grupo dos campeiros, arriscando as veces na baixada Agrá consegue uns valiosos metros de vantaxe e sae de primeiro a estrada xeral Portomouro-Santiago, lonxe de afloxalo ritmo abre unha fenda mais amplia que so Oscar consegue recortarlle nun repeito do traxecto. Por detras quedase Andreu con sintomas claros de fatiga que o castigan nos derradeiros kms. Que o deixan sin opción algunha de cazar os que íamos por diante.
Oscar tenta chegar en solitario aproveitando varios repeitos, desta volta non lle vai ser tan doado; buscouse un mal enimigo xa que Agra coma bo rodador que é saca todo o que leva dentro e un pouco mais; conseguindo cazalo mosquito a altura da Pelegrina, distanciandose-lle uns metros por diante o cal lle fire no orgullo de Oscar que o levan a realizar maniobras arriscadas e inusuales no seu comportamento sempre prudente ( impetuoso nas baixadas, adiantando autobuses urbans, etc … ), servindolle de ben pouco xa que desta volta non consegue o ansiado primeiro posto que este que volo conta “ va y se lo papa “.
Así pasamos unha tarde calurosa que nos deixou un agradable benestar, sabendo todos da dureza que viñamos de pasar quedamos con gañas de algo mais, lastima das repetidas ausencias que nos ofrecerian un puntiño mais de animo e competividade no grupo que de verdade “vos” botamos en falta.
Fungueiro no cú
PD: Vendese bicicleta B-PRO ou cambio por vallas de cierra para finca. Poucos kms por falta de uso e webetes. Adxuntase bote de 3en1 para feruxe.
domingo, 7 de agosto de 2011
A lo vai un ano
Boas a todos camperios, como di o título de esta crónica a lo vai un ano da creación de enbuscadoscampeiros. Aínda que este blog non cumpliu o seu primeiro ano, os campeiros si, se mal non recordo o seus inicios datan do mes de xullo do 2010. E para celebrar dito evento, de que mellor xeito que recorrer unha ruta de monte, de 62 km, director do traxecto o Andreu
A fecha elixida o día 5 de agosto, en principio por calendario de traballo, poderíamos asistir todos, menos o Nando, que tiña quenda de tarde, amigo Nando, desta librácheste das criticas, que vou a comezar a repartir.
Pois como antes mencionaba de cinco dispoñibles, so asistiron a cita tres como ven sendo costume ultimamente. Como non o director do evento Adreu, non podería faltar o fundador do blog e en varias ocasións cronista campeiro Agra, e o intégrate máis novato no grupo O Llanero Solitario (bautizado por Adreu), referíndose a Follo, tamén cronista en ocasións como esta.
Falemos das ausencias, campeiro Domi, seica desde que tes esa flamante Giant, cambias os percorridos campeiros por rutas de asfalto, coidado cas faltas de asistencia, sabes que a cabeza non para, e escoitouse algún ruxe, ruxe... Algún vota en falta esas doses de estílismo que te caracterizan, incluso teñen envexa (creo que sa) e falan de mercar unha nova maquina de estrada, mais adiante volverei sobre este tema.
Compañeiro de quendas e campeiro Mikel, que pasa, din que estas fondón, de que a B-pro ten máis ferruxe que un arado de ferro. Espero non ter que volver manifestar o que manifestei no seu dia, do que pretendía ser campeiro, “non esta nin se lle espera”. xa non hai escusa que valga, a finca esta pechada, se temos que esperar a que fagas a construción ilegal a o Agra dálle algo, esta deseoso de poder darche o hachazo, por unha vez fai realidade os seus sonos.
Entramos en materia, saída as 16 horas dos CHUS, subida camiño Casas Novas con dirección A Granxa do Xesto, pola vertente oeste do Pedroso. Subida que xa deixa tocado o campeiro Agra. Seguimos dirección a Peregrina, continuando todo por monte ata a localidade Orosana, onde facemos a única parada para coller folgos e repoñer forzas, na area recreativa da Illa de Sigüeiro. Bonito lugar e boas vista de fauna e flora... Unha vez rematada a merenda, temos que intentar como sexa levantar o campeiro Agra do banco no que estaba estomballado, por moito que Andreu lle repetía que xa quedaba pouco non recobraba folgos, hasta que divisa a dúas aves “rapazas” dispostas a darse un baño, man de santo, volve en si.
Dada tal milagre o director da ruta, decídese por levarnos ata o Concello de O Pino, polos montes da parroquia de Castrofeito, e xa na altura do aeroporto collemos o Camiño Fraces con dirección monte do Gozo, onde tamén inmortalizamos o momento. E pouco despois chegada o punto de partida.
Neste punto da crónica voume tomar a vontade de facer unhas valoracións do rendemento, dos campeiros asistentes a esta ruta, e tamén dos non asistentes.
Vai a lo máis dun ano e sempre e bo ter unhas avaliacións tan de moda ultimamente.
Andreu como xa che comentaron os toupos, non hai moito manifestei que por moito que adestres chegaches o teu tope, igual estou equivocado, non desistas, iso si, a próxima ruta lévanos a explorar novos recunchos, o mundo non acaba en Sigüeiro, hai rutas máis aló.
Agra contigo vou a ser un pouco Risto Meijide, para que cárrallo queres unha bici de estrada, se non das movido os desenrolos da Montain Bike, se queres imitar o Domi, gasta o cartos nun médico endócrino, senón fala co teu compañeiro de quendas, que te asesorara na dieta dos Chuletóns e Gin Tonic. E se queres subir o Coto avisa e subimolo duas veces o mes.
Violento Domi, segues a ser o mais estíloso dos Campeiros, xa o dixo no seu día o espelliño de Agra. Deixa o asfalto e volve o monte cos Campeiros, as saídas de vía tamén se poden dar na estrada. No monte sempre terás, algún disposto a darche o hachazo.
Campeiro Nando, acabas de vir dunha temporada sabática, despois da túa lesión, non podo valorarte a fondo, dicirche que te estou esperando, para medir forzas.
Desaparecido Mikel, se queres aceite de engrase para a ferruxe, como bo compañeiro préstocho, colle dunha vez a bici e ponte as pilas, acabáronse as escusas, na próxima saída a expectativa vai estar entre ti e o Agra. Ese seria o golpe de efecto que necesita para seguir a pensar que mellorou algo. Menos mal que colaboraches en algunha que outra acertada suxerencia para esta crónica. Pero non so de comentarios vive o campeiro.
Follo como cronista non podo resaltar o meu rendemento, non seria ético, espero que nos vosos comentarios me xulgedes obxectivamente. Estou seguro de que asi sera.
Pois nada mais, espero ter sen moita demora outra saída, lembrade que temos pendente a ruta Melide-Santigo, e o veran esta a rematar.
P.D. Esquecíame do Manager Team..... VIVA O GIN TONIC.
Saúdos. Follo.
A fecha elixida o día 5 de agosto, en principio por calendario de traballo, poderíamos asistir todos, menos o Nando, que tiña quenda de tarde, amigo Nando, desta librácheste das criticas, que vou a comezar a repartir.
Pois como antes mencionaba de cinco dispoñibles, so asistiron a cita tres como ven sendo costume ultimamente. Como non o director do evento Adreu, non podería faltar o fundador do blog e en varias ocasións cronista campeiro Agra, e o intégrate máis novato no grupo O Llanero Solitario (bautizado por Adreu), referíndose a Follo, tamén cronista en ocasións como esta.
Falemos das ausencias, campeiro Domi, seica desde que tes esa flamante Giant, cambias os percorridos campeiros por rutas de asfalto, coidado cas faltas de asistencia, sabes que a cabeza non para, e escoitouse algún ruxe, ruxe... Algún vota en falta esas doses de estílismo que te caracterizan, incluso teñen envexa (creo que sa) e falan de mercar unha nova maquina de estrada, mais adiante volverei sobre este tema.
Compañeiro de quendas e campeiro Mikel, que pasa, din que estas fondón, de que a B-pro ten máis ferruxe que un arado de ferro. Espero non ter que volver manifestar o que manifestei no seu dia, do que pretendía ser campeiro, “non esta nin se lle espera”. xa non hai escusa que valga, a finca esta pechada, se temos que esperar a que fagas a construción ilegal a o Agra dálle algo, esta deseoso de poder darche o hachazo, por unha vez fai realidade os seus sonos.
Entramos en materia, saída as 16 horas dos CHUS, subida camiño Casas Novas con dirección A Granxa do Xesto, pola vertente oeste do Pedroso. Subida que xa deixa tocado o campeiro Agra. Seguimos dirección a Peregrina, continuando todo por monte ata a localidade Orosana, onde facemos a única parada para coller folgos e repoñer forzas, na area recreativa da Illa de Sigüeiro. Bonito lugar e boas vista de fauna e flora... Unha vez rematada a merenda, temos que intentar como sexa levantar o campeiro Agra do banco no que estaba estomballado, por moito que Andreu lle repetía que xa quedaba pouco non recobraba folgos, hasta que divisa a dúas aves “rapazas” dispostas a darse un baño, man de santo, volve en si.
Dada tal milagre o director da ruta, decídese por levarnos ata o Concello de O Pino, polos montes da parroquia de Castrofeito, e xa na altura do aeroporto collemos o Camiño Fraces con dirección monte do Gozo, onde tamén inmortalizamos o momento. E pouco despois chegada o punto de partida.
Neste punto da crónica voume tomar a vontade de facer unhas valoracións do rendemento, dos campeiros asistentes a esta ruta, e tamén dos non asistentes.
Vai a lo máis dun ano e sempre e bo ter unhas avaliacións tan de moda ultimamente.
Andreu como xa che comentaron os toupos, non hai moito manifestei que por moito que adestres chegaches o teu tope, igual estou equivocado, non desistas, iso si, a próxima ruta lévanos a explorar novos recunchos, o mundo non acaba en Sigüeiro, hai rutas máis aló.
Agra contigo vou a ser un pouco Risto Meijide, para que cárrallo queres unha bici de estrada, se non das movido os desenrolos da Montain Bike, se queres imitar o Domi, gasta o cartos nun médico endócrino, senón fala co teu compañeiro de quendas, que te asesorara na dieta dos Chuletóns e Gin Tonic. E se queres subir o Coto avisa e subimolo duas veces o mes.
Violento Domi, segues a ser o mais estíloso dos Campeiros, xa o dixo no seu día o espelliño de Agra. Deixa o asfalto e volve o monte cos Campeiros, as saídas de vía tamén se poden dar na estrada. No monte sempre terás, algún disposto a darche o hachazo.
Campeiro Nando, acabas de vir dunha temporada sabática, despois da túa lesión, non podo valorarte a fondo, dicirche que te estou esperando, para medir forzas.
Desaparecido Mikel, se queres aceite de engrase para a ferruxe, como bo compañeiro préstocho, colle dunha vez a bici e ponte as pilas, acabáronse as escusas, na próxima saída a expectativa vai estar entre ti e o Agra. Ese seria o golpe de efecto que necesita para seguir a pensar que mellorou algo. Menos mal que colaboraches en algunha que outra acertada suxerencia para esta crónica. Pero non so de comentarios vive o campeiro.
Follo como cronista non podo resaltar o meu rendemento, non seria ético, espero que nos vosos comentarios me xulgedes obxectivamente. Estou seguro de que asi sera.
Pois nada mais, espero ter sen moita demora outra saída, lembrade que temos pendente a ruta Melide-Santigo, e o veran esta a rematar.
P.D. Esquecíame do Manager Team..... VIVA O GIN TONIC.
Saúdos. Follo.
jueves, 7 de julio de 2011
Por fin de novo unha saída campeira seis de Xullo de 2011.
Si meus amigos campeiros o título desta crónica ben dado por varios motivos. Un deles e que igual, nos convén recordar a todos, que pasaron mais de catro meses sen unha saída. Menos mal que o noso campeiro Agra con axuda de algún que outro campeiro, retomaron en serio o das saídas campeiras. Outro motivo e que o trazado desta ruta e campeiro o cen por cen, sendas e carreiros polas beiras do rio Ulla no concello de Touro, como ben dixo algún, a ruta mais fermosa percorrida ata o de agora. E outro motivo, e non menos importante, o avituallamento que debe acompañar o final a cada ruta, que cárrallo e iso de marchar a lume de carozo para casa sen tomar unhas claras.
Vamos a describir o que deu de si esta ruta. Saída as 16:00 horas puntualidade británica por parte de todos os participantes que nesta ocasión so van ser tres valentes campeiros. Agra, Domi e Follo. Ausencias destacables coma sempre algunha xustificada, e algunha outra nada de xustificación cada un que entenda o que queira…
Punto de partida diante da que foi no seu día a catedral do Folclore Galego, tempos nos que se emitía en directo o programa Luar, falamos da afamada sala de festas “Dona Dana” de Touro.
Unha vez enriba das bicicletas, comézamos a dar pedais, polo trazado da “II BTT Rio Ulla Concello de Touro”. Nesta ocasión cabe sinalar a gran axuda do pedazo GPS que estreaba o noso campeiro Agra. E a nova vestimenta que estreabamos algúns, dende aquí quero dar as grazas o noso patrocinador, pois mais vale tarde que nunca.
Os primeiro quilómetros tras corren por monte pero con algunha subida considerable, que nos axudaban a ir quentando as pernas. Pois uns quilómetros máis abaixo xa nos arrefriaron algo mais que a pernas, cando nos toca cruzar uns quince metros do rio Lañas. O peor aínda non foi cruzar o río campeiros, o pero foi que tocou facer o resto da ruta cos pes mollados e cheos de lama e terra.
Desde este punto o trazado da ruta, tras corre pola marxe do rio Ulla, con monte totalmente autóctono galego e algunha que outra chousa chea de sobreiras, camiños de carro, sendas de pescadores, tupidas carballeiras e perdidas ouriceiras. Estamos a falar dunha fermosa e importante paisaxe natural que remata no remanso que forma o coñecido Pozo do Pego, parroquia de Fao a miña terra. Este tramo e o máis duro da ruta, pois máis de dúas e tres veces hai que votar pe o chan, tanto subindo como baixando, preguntádello o noso campeiro Domi estivo a punto de facer outra acrobacia, e Agra freou a tempo para non caer no pozo, Follo tamén e mortal e mais dunha vez tivo que carrexar ca súa BTT.
Xa na parroquia de San Pedro de Ribeira, decidimos cambiar o trazado. Unha subida matadora de dous o tres quilómetros por asfalto que nos levan a parroquia de Loxo, e aínda que o que escribe queira subir o Coto, decidiuse deixalo para outra ocasión. Xa no punto de partida e tras recorrer trinta e pico quilómetros decidimos como debe ser, tomar unas claras fresquiñas. Pois nada máis campeiros isto foi o que deu de si o día, pasámolo moi ben e benvidas de novo as Rutas Campeiras.
Follo.
Vamos a describir o que deu de si esta ruta. Saída as 16:00 horas puntualidade británica por parte de todos os participantes que nesta ocasión so van ser tres valentes campeiros. Agra, Domi e Follo. Ausencias destacables coma sempre algunha xustificada, e algunha outra nada de xustificación cada un que entenda o que queira…
Punto de partida diante da que foi no seu día a catedral do Folclore Galego, tempos nos que se emitía en directo o programa Luar, falamos da afamada sala de festas “Dona Dana” de Touro.
Unha vez enriba das bicicletas, comézamos a dar pedais, polo trazado da “II BTT Rio Ulla Concello de Touro”. Nesta ocasión cabe sinalar a gran axuda do pedazo GPS que estreaba o noso campeiro Agra. E a nova vestimenta que estreabamos algúns, dende aquí quero dar as grazas o noso patrocinador, pois mais vale tarde que nunca.
Os primeiro quilómetros tras corren por monte pero con algunha subida considerable, que nos axudaban a ir quentando as pernas. Pois uns quilómetros máis abaixo xa nos arrefriaron algo mais que a pernas, cando nos toca cruzar uns quince metros do rio Lañas. O peor aínda non foi cruzar o río campeiros, o pero foi que tocou facer o resto da ruta cos pes mollados e cheos de lama e terra.
Desde este punto o trazado da ruta, tras corre pola marxe do rio Ulla, con monte totalmente autóctono galego e algunha que outra chousa chea de sobreiras, camiños de carro, sendas de pescadores, tupidas carballeiras e perdidas ouriceiras. Estamos a falar dunha fermosa e importante paisaxe natural que remata no remanso que forma o coñecido Pozo do Pego, parroquia de Fao a miña terra. Este tramo e o máis duro da ruta, pois máis de dúas e tres veces hai que votar pe o chan, tanto subindo como baixando, preguntádello o noso campeiro Domi estivo a punto de facer outra acrobacia, e Agra freou a tempo para non caer no pozo, Follo tamén e mortal e mais dunha vez tivo que carrexar ca súa BTT.
Xa na parroquia de San Pedro de Ribeira, decidimos cambiar o trazado. Unha subida matadora de dous o tres quilómetros por asfalto que nos levan a parroquia de Loxo, e aínda que o que escribe queira subir o Coto, decidiuse deixalo para outra ocasión. Xa no punto de partida e tras recorrer trinta e pico quilómetros decidimos como debe ser, tomar unas claras fresquiñas. Pois nada máis campeiros isto foi o que deu de si o día, pasámolo moi ben e benvidas de novo as Rutas Campeiras.
Follo.
sábado, 12 de marzo de 2011
Antroidadas campeiras...
Xa pasado o antroido deste 2011 de copiosos cocidos, estupendas filloas e deliciosas orellas iba sendo moita hora de retomalo “biciclo”. Daban as tres e media da tarde do pasado xoves cando nos xuntamos catro dos campeiros no lugar designado a rentes do CHUS compostelano, saindo en dirección O Carmen de Abaixo, nos principio o pedaleo era alegre cando de súpeto nos topamos con aquela moza de longas pernas e acorazoado traseiro que xa nos subiu dabondo as pulsacións, dandonos os folgos suficientes para acometer as primeiras subidas hacia Casas Novas donde o Agra se escomeza a acalorar, paramos a quitala chaqueta e pola sua vestimente tal cual queda “araña negra” presta para dalo hachazo...
No percorrer da ascensión das faldas do Pedroso acontece unha significativa e inesperada novidade, a algún campeiro lle chegaron os excesos do entroido e a falta de pernas, o Mikel resintese duramente e paseniñamente vai perdendo conva co resto do grupo. Xa non falamos do follones que como de cotio tira por diante tal cual “peliqueiro de Laza” diante da procesión, por atrás segueo Andreu sen demasiadas alegrias e con este vai Agra, que se manten a roda no que naquel momento viñan a ser uns principios prometedores. O Mikel sufre e busca a parada reparadora excusandose no laiar das zapatas para busca-los folgos que lle faltaban.
Case sen contalo, pasamos pola Peregrina cando nun alarde de pericia e cun risco minimo Agra desbocase por unha corredoira que lle leva a adiantar o peloton arrancandolle cerca dun minuto nunha distancia de poco mais dun kilometro, ”que falta de collons destas mariconas campeiras”.
Seguimo-los camiños por Brandia en direccion a Sigueiro, cando de volta o Mikel pide pan por señas, desta volta a dolor de espalda superalle o laiar da roda ...”uiuiui...culito, culito". Xa chegando a Sigueiro asomanse as ribeiras do Tambre onde paramos a sacar os retratos...
Tomamos camiño de Lavacolla con intención de chegar o VOR do aeroporto, pero unha falta de orientacion do Andreu polas pistas do rural levanos a desistir do trazado inical, xa eran horas de estar devolta e o tempo se nos viña encima polo que tivemos que coller o coñecido camiño peregrino de Santiago ( Ruta inglesa ).
O chegar a Sionlla producese a anecdota tan inesperada como dolorosa desta ruta, Agra foi victima de dous lostegros nas duas pernas que o deixaron eibado na carretera nunha vergoñenta imaxe para o grupo que a vo fé ningun dos presentes se queria perder por mor das risas que padeceron... pasando de araña negra a liscancero tolleito. No seu lastimero xadeo e agarrandose as suas partes mais que unha lesion daba a entender outra cousa...
O chegar a Sionlla producese a anecdota tan inesperada como dolorosa desta ruta, Agra foi victima de dous lostegros nas duas pernas que o deixaron eibado na carretera nunha vergoñenta imaxe para o grupo que a vo fé ningun dos presentes se queria perder por mor das risas que padeceron... pasando de araña negra a liscancero tolleito. No seu lastimero xadeo e agarrandose as suas partes mais que unha lesion daba a entender outra cousa...
Chegamos a Santiago pola ruta habitual, baixamos ata a catedral para logo atravesalo casco urban e despedirnos do Andreu. Sen mais que contar amigos meus remata esta que podemos chamarlle a primeira ruta campeira do antroido ... con peliqueiros, arañas negras, risas e algarabias que tanto botabamos de menos.
"Crica no grilo"
miércoles, 9 de febrero de 2011
O Pico Sacro
O dia sete de febreiro reunímonos tres campeiros, para realizar a ruta pola inmediacións do Pico Sacro. O punto de partida e o lugar de O Forte capital do concello de Boqueixón, saída as 15:30 horas, nesta ocasión so vamos a participar no percorrido tres valentes campeiros, e dicir a metade do grupo; Andrés, Mikel e Follo, os tres ausentes, nesta ocasión teñen todos a súa ausencia máis que xustificada. Como suliñaba anteriormente partimos de O Forte, altitude 260 metros e vamos percorrendo sobre uns oito kilometros aproximadamente de forma progresiva ata a chegada o pe da capela de San Sebastián, sita esta no Pico Sacro, altitude 534 metros. Nesta ocasión non procedemos a subir as nosas monturas a cima, cousa que si fixemos o día de recoñecemento da ruta, quedando bautizada unha zona da ruta de senderismo que nos leva o cume do pico, “curva desfalecemento follones” o campeiro tivo que facer unha paradiña ca Mondraker o lombo para coller aire. Xa na cima destacar as magnificas vistas que ofrece o mítico pico para os visitantes e veciños da bisbarra, tamén suliñar que dende alí os peregrinos que se animan a facer a Ruta da Prata, van a ver xa as ansiadas torres da Catedral.
Namentres se sacaban as fotos de rigor, algún que outro non lle ia ven se no subía a súa btt a base cubica de formigón do vertixe xeodésico, a o rapaz gústalle sempre estar nas alturas, aunque este lonxe de momento en ser dos primeiros en coroalas.
Continuamos a ruta baixando polo camiño forestal paralelo a mina de Serrabal,no cal atopamos un cadáver dun porco teixo, tirado na cuneta, momento no cal o noso campeiro cazador quere inmortalizar o momento, non me preguntedes o porque, quizais sexa a única maneira que teña de presumir de cazar pezas. Volvendo a redacción da etapa dicir que estre tramo seria o único sitio no cal o ausente, Rei das Baixadas podía intentar dar un dos seus famosos hachazos. Unha vez rematada a baixada estamos no lugar de Ponte Ulla, concello de Vedra, collemos a autoestrada que vai Arzúa a Padrón AC-240 (ou tamén coñecida como estrada de Boimorto a Muros, aínda que a o noso campeiro nativo de Muros non lle soe de nada dito topónimo), camiño a Ponte Gundian, onde facemos a segunda e última parada da xornada. Unha zoa paixasistica extraordinaria formada polos caños do Ulla e o viaduto Gundian meca do puenting galego cos seus oitenta e pico metros de altura, os cales se quedan lonxe dos 104,4 metros do novo e recen rematado, o mais alto e de máis complexidade técnica de toda a rede dos camiños de ferro do Estado.
Volvemos de novo a autoestrada AC-240, torcendo uns kilometros mais arriba a esquerda camiño de Codeso, para rematar no punto de partida, despois de pisar tamén terras do Concello de Touro, parroquia de Vilar.
Campeiros unha nova etapa superada non moi longa so 25 kilometros pero no seu percorrido ten algunha que outra pendente elevada, e isto foi todo o que dou de si o día. De seguro que non tardaremos moito en repetila para que poidan asistir o ausentes. Firma Follo.
"TERRITORIO DE LENDAS"
sábado, 29 de enero de 2011
Ruta os catro concellos
Como o nome da ruta indica esta etapa levounos a percorrer, camiños, pistas e corredoiras de catro concellos do interior de Galiza, O Pino, Santiago, 500 metros aprox. de Boqueixón e Touro. Saída as 15 horas de Pedrouzo (O Pino), a cal temos que retrasar dez minutos a espera de Violento Domínguez, campeiro que non repara no reloxo, cando esta diante do espello, a preguntarlle; “ espelliño, espelliño cal e o campeiro máis esvelto e mellor vestidiño” (verbas do campeiro Agra, que da conta delas Follo). Resaltar que dito campeiro acude sempre a tódalas rutas coma un pincel toda unha lección de estilismo.
Nesta ocasión non falta ningún campeiro, exceptuando a Nando que segue ansioso por recuperarse canto antes, e algún que outro campeiro esta a riscar os días no calendario na procura do hachazo que o catapulque ao Reino dos mais Fortes.
Os primeiros kilometros recorrémolos polo Camiño de Santiago, dirección Lavacolla, camiño levadeiro e sen moitos desniveles, que fan cavilar o campeiro Agra, sobre o estado de forma do campeiro Mikel. Dubidas que lle quedan resoltas na primeira e longa subida “Amenal”, momento no que esperta do sono, devolvendo ao mundo cruel e real, a piques de poñerse Choroso, cando ve desaparecer na lexania o Mikel. Xa nas inmediacións do aeroporto Compostela, o Campeiro Andrés decatase dunha incidencia na roda dianteira da Berg. “Apirolamiento da cuberta” vocabulario técnico moi apropiado dado o lugar onde nos encontrabamos, Lavacolla, a historia conta que dito nome provén do sitio onde os peregrinos lavaban, a coira ou partes intimas antes de entran en Compostela. Solucionada a incidencia con algunha que outra discrepancia, dos mais entendidos...
Continuamos camiño da cabeceira 35 do aeroporto, territorio de Boqueixon, observando as obras da nova e terminal, momento no cal Follo escoita un novo cualificativo, “Autista” dado a o illamento no que deixa ao grupo, o cal decide afrouxar o ritmo, e acompañar os campeiros.
Parada para sacar algunha foto da zona aeroportuaria e pasmonear coma se nunca viramos despexar un avión, neste caso tratase dun despexe dun Boeing de Air Europa. Visto tal milagre e despois de inmortalizar o feito, entramos en territorio Agra o que lidera o grupo camiño da parroquia de Bama.
Cando levamos 22 kilometros nas nosas pernas comeza a subida O Coto de San Sebastián na parroquia de Loxo, altitude de 398 metros con unha ramplas que tumba cristo, nas cales todos recorremos o “molinillo” no pedaleo. Lidera a subida Follo, un pouco mais atrás Domi, seguidos a mais distancia de Andrés e o Mikel. Tirada de novo de fotos e chegada do campeiro Agra o cal consigue valentemente rematar a subida, despois de pasar unha semana amolada por causa dunha gripe. Baixada do Coto liderada por quen todos ven sabedes, e de volta terreo hostil, subida os montes das antigas minas de Río Tinto, o cal fan desaparecer por momentos do horizonte o campeiro rei das baixadas.
Con trinta kilometros nas pernas, baixada dos montes de Arca por un camiño con firme inestable, o cal non consigue amedrentar o Agra, pero si o acrobático Domi, non sendo de estrañar, aínda recorda aventuras pasadas e milagres vividas, por un momento queda perdidiño no monte, e vota un berro de desconsolo a o ver un regato nun cruce de camiños, dubidando que Follo como director de ruta o atravesara ca súa Mondraker. Parada dos campeiros para que o Mikel proceda a orientalo no bo camiño. Chegada o punto de partida liderando Follo como local, seguido de Andrés, Mikel, Domi e Agra.
Campeiros unha nova ruta superada con ramplas curtas pero pronunciadas 34 kilometros mais nos nosos conta kilometros, esperando todos que nos acompañe canto antes o Nando. Vémonos na próxima e ala a darlle vidilla á crónica cos vosos comentarios. Firma Follo. Agra segue ocupado ca paxina web, na próxima xa o teredes como redactor.
"Ardelle o Eixo"
Nesta ocasión non falta ningún campeiro, exceptuando a Nando que segue ansioso por recuperarse canto antes, e algún que outro campeiro esta a riscar os días no calendario na procura do hachazo que o catapulque ao Reino dos mais Fortes.
Os primeiros kilometros recorrémolos polo Camiño de Santiago, dirección Lavacolla, camiño levadeiro e sen moitos desniveles, que fan cavilar o campeiro Agra, sobre o estado de forma do campeiro Mikel. Dubidas que lle quedan resoltas na primeira e longa subida “Amenal”, momento no que esperta do sono, devolvendo ao mundo cruel e real, a piques de poñerse Choroso, cando ve desaparecer na lexania o Mikel. Xa nas inmediacións do aeroporto Compostela, o Campeiro Andrés decatase dunha incidencia na roda dianteira da Berg. “Apirolamiento da cuberta” vocabulario técnico moi apropiado dado o lugar onde nos encontrabamos, Lavacolla, a historia conta que dito nome provén do sitio onde os peregrinos lavaban, a coira ou partes intimas antes de entran en Compostela. Solucionada a incidencia con algunha que outra discrepancia, dos mais entendidos...
Continuamos camiño da cabeceira 35 do aeroporto, territorio de Boqueixon, observando as obras da nova e terminal, momento no cal Follo escoita un novo cualificativo, “Autista” dado a o illamento no que deixa ao grupo, o cal decide afrouxar o ritmo, e acompañar os campeiros.
Parada para sacar algunha foto da zona aeroportuaria e pasmonear coma se nunca viramos despexar un avión, neste caso tratase dun despexe dun Boeing de Air Europa. Visto tal milagre e despois de inmortalizar o feito, entramos en territorio Agra o que lidera o grupo camiño da parroquia de Bama.
Cando levamos 22 kilometros nas nosas pernas comeza a subida O Coto de San Sebastián na parroquia de Loxo, altitude de 398 metros con unha ramplas que tumba cristo, nas cales todos recorremos o “molinillo” no pedaleo. Lidera a subida Follo, un pouco mais atrás Domi, seguidos a mais distancia de Andrés e o Mikel. Tirada de novo de fotos e chegada do campeiro Agra o cal consigue valentemente rematar a subida, despois de pasar unha semana amolada por causa dunha gripe. Baixada do Coto liderada por quen todos ven sabedes, e de volta terreo hostil, subida os montes das antigas minas de Río Tinto, o cal fan desaparecer por momentos do horizonte o campeiro rei das baixadas.
Con trinta kilometros nas pernas, baixada dos montes de Arca por un camiño con firme inestable, o cal non consigue amedrentar o Agra, pero si o acrobático Domi, non sendo de estrañar, aínda recorda aventuras pasadas e milagres vividas, por un momento queda perdidiño no monte, e vota un berro de desconsolo a o ver un regato nun cruce de camiños, dubidando que Follo como director de ruta o atravesara ca súa Mondraker. Parada dos campeiros para que o Mikel proceda a orientalo no bo camiño. Chegada o punto de partida liderando Follo como local, seguido de Andrés, Mikel, Domi e Agra.
Campeiros unha nova ruta superada con ramplas curtas pero pronunciadas 34 kilometros mais nos nosos conta kilometros, esperando todos que nos acompañe canto antes o Nando. Vémonos na próxima e ala a darlle vidilla á crónica cos vosos comentarios. Firma Follo. Agra segue ocupado ca paxina web, na próxima xa o teredes como redactor.
"Ardelle o Eixo"
miércoles, 19 de enero de 2011
Progresando adecuadamente
Segunda saída do ano que acaba de escomenzar. Nesta ocasión o punto de partida vai ser o multiusos Fontes de Sar , da capital Galega. Para organizar esta ruta campeira, tratouse de buscar unha fecha que posibilitara a máxima participación campeira. Pero temos que dicir que a previsión non se cumpleu. Ausencia xustificadas, so a do noso campeiro Nando, que segue a recuperarse a moi bo ritmo do cal todos nos alegramos; ausencias sen xustificación o campeiro Agra, como se dicía vulgarmente en tempos do instituto “latou”. A explicación e vos ben sinxela , basta con ler o título da crónica. O líder das baixadas endemoniadas “necesita mellorar”. A derradeira saída deixouno tocado e sen folgos, segue a espertarse a altas horas da madrugada con pesadelos de cumes elevadas, que o fan entran en taquicardias. Conclusión; el ben dicía “o medo e coma o cu, cada un ten un”. Da ausencia do que aspira a entrar no Mundo Campeiro, permitídeme que non comente nada, so dicirlle que o falar non ten cancelas.
Vamos entrar en detalle do que nos dou a tarde do día dezaoito, as 15 horas os catro progresivos campeiros, Andres, Domi, Mikel e Oscar, comezan a dar pedal subindo algunha que outra cume que os levan por montes e camiños enlamados que fan cavilar o Follones no gasto da limpeza da súa Mondraker, o Mikel tamén nos comenta que estalle a pasar factura o parón dos últimos dous meses, pero co paso dos kilometros colle o ritmo de contado. O noso campeiro Andrés antes de chegar a Aríns, fainos a trasnada de provocar unha freada de emerxencia, o cal pon a proba os freos das nosas btt, facendo algunha que outra derrapada estilo fitipaldon. Rodamos todos a un ritmo tranquilo pero progresivo, sen perdidas notables, agás aquelas necesarias para facer algunha que outra foto da paisaxe, e obra faraónica dun treito correspondente a un viaduto do ansiado e moderno, camiño de ferro Galego. Destacar tamén que o grupo vai percorrendo kilometros sen piques, preguntándonos se seria debido a ausencia do campeiro “rei das baixadas”.
Xa pasado o ecuador da ruta prodúcese no mundo campeiro a primeira saída de vía de dous valentes integrantes do grupo. Descendiamos pon unha pendente de la hostia liderando o grupo o noso director Andrés, que ia baixando coma unha chispa endemoniada, picando os sesenta e pico, segue máis atrás o prudente Follo dado que o firme era cojonudo, e case o seu carón viñan os artistas acrobáticos Mikel e Domi, que en vez de tomar o ángulo de noventa grados que debuxa a curva para a esquerda, deciden “votarse o monte”, neste caso “ votarse o prado” despois de atravesar cuneta e dispostos a levar por diante todo aquilo que se lles poñerá. Milagrosamente saen ilesos do percance, cousa que agradecen os dentes de ambos, iso si pálidos e con tembleques nas pernas. Despois de votar unha risas, mais adiante parada obrigada na capela de Santa Lucia de Piñeiro, para que os ilesos accidentados procedan a rezar as súas pregarias en gratitude da milagre que acababan de protagonizar.
De volta xa o punto de partida o Follones propón subir o Monte Gaiás, para visitar a recen inagurada Cidade da Cultura, e así culminar a ruta. Sen debater moito deciden facerlle caso. Xa neste punto despois de contemplar o maxestoso e inacabado complexo arquitectónico, violento Domínguez seguido de Follo, deciden poñer a proba as lousas da costra pétrea, que forma o tellado do complexo arquitectónico cultural e de entretemento, deseñado polo afamado arquitecto Peter Eiseman, o cal nos recorda os motivos dunha cuncha de vieira, símbolo tradicional Compostelán.
Culminada xa a ruta mencionar que Domi, facendo honor o seu nome decide tronzar violentamente ca defensa dianteira do seu coche, unha arbore indefensa que a súa única misión e dar sombra os automóbiles en épocas estivais. Desiste da súa actitude despois de non soltar algún que outro xuramento. Nada mais meus queridos campeiros esta e a miña humilde redacción da crónica, recoñezo que non estou a altura nesta misión como o redactor Agra, espero a vosa comprensión. Vivan os Campeiros.
" Vironlle o cu, a Cruxa"
Vamos entrar en detalle do que nos dou a tarde do día dezaoito, as 15 horas os catro progresivos campeiros, Andres, Domi, Mikel e Oscar, comezan a dar pedal subindo algunha que outra cume que os levan por montes e camiños enlamados que fan cavilar o Follones no gasto da limpeza da súa Mondraker, o Mikel tamén nos comenta que estalle a pasar factura o parón dos últimos dous meses, pero co paso dos kilometros colle o ritmo de contado. O noso campeiro Andrés antes de chegar a Aríns, fainos a trasnada de provocar unha freada de emerxencia, o cal pon a proba os freos das nosas btt, facendo algunha que outra derrapada estilo fitipaldon. Rodamos todos a un ritmo tranquilo pero progresivo, sen perdidas notables, agás aquelas necesarias para facer algunha que outra foto da paisaxe, e obra faraónica dun treito correspondente a un viaduto do ansiado e moderno, camiño de ferro Galego. Destacar tamén que o grupo vai percorrendo kilometros sen piques, preguntándonos se seria debido a ausencia do campeiro “rei das baixadas”.
Xa pasado o ecuador da ruta prodúcese no mundo campeiro a primeira saída de vía de dous valentes integrantes do grupo. Descendiamos pon unha pendente de la hostia liderando o grupo o noso director Andrés, que ia baixando coma unha chispa endemoniada, picando os sesenta e pico, segue máis atrás o prudente Follo dado que o firme era cojonudo, e case o seu carón viñan os artistas acrobáticos Mikel e Domi, que en vez de tomar o ángulo de noventa grados que debuxa a curva para a esquerda, deciden “votarse o monte”, neste caso “ votarse o prado” despois de atravesar cuneta e dispostos a levar por diante todo aquilo que se lles poñerá. Milagrosamente saen ilesos do percance, cousa que agradecen os dentes de ambos, iso si pálidos e con tembleques nas pernas. Despois de votar unha risas, mais adiante parada obrigada na capela de Santa Lucia de Piñeiro, para que os ilesos accidentados procedan a rezar as súas pregarias en gratitude da milagre que acababan de protagonizar.
De volta xa o punto de partida o Follones propón subir o Monte Gaiás, para visitar a recen inagurada Cidade da Cultura, e así culminar a ruta. Sen debater moito deciden facerlle caso. Xa neste punto despois de contemplar o maxestoso e inacabado complexo arquitectónico, violento Domínguez seguido de Follo, deciden poñer a proba as lousas da costra pétrea, que forma o tellado do complexo arquitectónico cultural e de entretemento, deseñado polo afamado arquitecto Peter Eiseman, o cal nos recorda os motivos dunha cuncha de vieira, símbolo tradicional Compostelán.
Culminada xa a ruta mencionar que Domi, facendo honor o seu nome decide tronzar violentamente ca defensa dianteira do seu coche, unha arbore indefensa que a súa única misión e dar sombra os automóbiles en épocas estivais. Desiste da súa actitude despois de non soltar algún que outro xuramento. Nada mais meus queridos campeiros esta e a miña humilde redacción da crónica, recoñezo que non estou a altura nesta misión como o redactor Agra, espero a vosa comprensión. Vivan os Campeiros.
" Vironlle o cu, a Cruxa"
lunes, 3 de enero de 2011
Os primeiros medos...
Nas altas terras da montaña fai tempo xa que caeron as primeriras nevaradas, no grupo dos campeiros iniciamo-lo ano logo de mais dun mes de abstinencia (algún que outro mais que de pedaleo), nunha saida na cal tivemos ausencias significativas por mor de motivos ben dispares. Por unha banda temos de baixa o lider dos campeiros, Fernando atopase convalecente dunha lesión que o vai ter lonxe dos camiños durante uns meses, esperando que a sua recuperación vaía no mesmo camiño como vai na sua bicicleta, dereito e firme; dende aquí todos che desexamos unha pronta e satisfactoría recuperación xa que eres moi necesario para o grupo para manter a unidade e poder ferir de ala a algún que outro paxaro...que pasou de blanco a carroñeiro en contra dos principios campeiros dos que ti nos tiñas tan ben acostumados…
Afloraron os primeiros medos no campeiro Mikel, que tras o parón navideño sentese mais débil que de costume e deixanos con unha inexplicacle ausencia poñendo como excusa o loito do seu compadre pero entrevendose o tintenear de “ algo pequeñito” no medio das penas e abandona o grupo nesta primeira e tan importante saida do ano, un acontecemento que noutra hora non se houbera perdido por nada, “as disculpas son como o cu, todos temos ún “…
Vamos entón a relatar como aconteceron os feitos desa para algun nefasta saída. Reunimos as 15:00H. os catro camperiros restantes a carón do CHUS e saimos dirección o campus universitario para baixar logo cara o Carmén de Abaixo, nestes inicios tranquilos o grupo iba cohesionado e medindo as forzas alleas, empezamos a subir por Casas Novas onde a choiva tamén quiso ser protagonista e xa non nos deixou o longo de toda a tarde, neses intres empezaban a flaquear as forzas, Agra notaba que lle faltaban os folgos tal cual gaita furada e co paso dos kilometros o furado ancheaba, en busca do alento que lle faltaba produciuse nas faldas do pedroso unha falta de oxixeno tal que unha bandada de douscentos paxaros caeron a plomo, nin os mais vellos do lugar recordan feito coma ese...
Destacable é a actitude dalgún camperio, tanto para o bo como para o malo; cando Agra no seu sufrimento vendose desbordado polo grupo que abreu unha fenda de mais de 200 m. atopase co xesto amable de Andrés que o vai esperando e dandolle animos para curalo seu mal. Por diante urdiase unha trama para complicar de por si a ruta e para facerlle mais dano os que peor iban. O pasar dos kilometros e cando a cousa se ía tornando positiva co terreo mais a favor a desgracia volvese a cebar no mais débil, o grupo sufre outro paron por mor dun pinchazo na roda dianteira da rockrider de Agra, mais leña para o carro...
Como ben sendo costume nas derradeiras saidas en ausencia de Fernando, Oscar toma as rendas do grupo e ainda sen coñecer os camiños vaise diante tendo que correxilo en non poucas ocasions, chegará o día que non se lle dea o aviso e deixaremolo ir só para que se perda entre camiños e corredoiras, mostrandolle que ainda sen ser fortes podemos ter a misma malicia por detrás como a que él denota por diante. Chegannos os ecos de que o noso merlo blanco nesta saida sei que se aburrira a esperar tanto polo grupo, cheirase no ambiente certa arrogancia impropia de alguén que aspire o liderato dos campeiros, un poco de sentidiño...
Tanto Andres como Xavi manteñense a un moi bo nivel tanto no plano deportivo como persoal afianzando así os valores propios que caracterizan o grupo dos campeiros. A ruta segue percorrendo as cercanias do poligono do tambre o cal chegamos logo de preto de duas horas de dar pedais, dende aqui continuamos por estrada ata a Plaza do Obradoiro, neste terreo Agra e dominador absoluto, poñendo un forte ritmo no treito chan e ben asfaltado das ruas compostelanas, sacando practicamente tanta diferecencia co grupo como a que tiña perdido en momentos anteriores. Facemos a parada de rigor na praza compostelana e terminamolo percorrido no mesmo lugar onde o escomenzamos logo de 33 km e mollados coma pitos...
Queridos blogueiros, este é o primeiro acto deste 2011 que acaba de escomenzar, quedan atrás os inicios dos campeiros no pasado veran, saidas que nos quedan no recordo como foron a mítica subida a Bustelo de Frades a carón do encoro Barrie de la Maza, os viraventos do Corzan, a dureza do Rubial; estas e outras tantas nos fixeron fortes como grupo compartindo sufrimentos propios e algarabías comuns. Esperamos que este ano nos depare as mesmas alegrias e poidamos seguir acadando retos que nos fagan sentir as mesmas sensacións que as que tivemos ata o de agora.
A landra Choca.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)