Xa pasado o antroido deste 2011 de copiosos cocidos, estupendas filloas e deliciosas orellas iba sendo moita hora de retomalo “biciclo”. Daban as tres e media da tarde do pasado xoves cando nos xuntamos catro dos campeiros no lugar designado a rentes do CHUS compostelano, saindo en dirección O Carmen de Abaixo, nos principio o pedaleo era alegre cando de súpeto nos topamos con aquela moza de longas pernas e acorazoado traseiro que xa nos subiu dabondo as pulsacións, dandonos os folgos suficientes para acometer as primeiras subidas hacia Casas Novas donde o Agra se escomeza a acalorar, paramos a quitala chaqueta e pola sua vestimente tal cual queda “araña negra” presta para dalo hachazo...
No percorrer da ascensión das faldas do Pedroso acontece unha significativa e inesperada novidade, a algún campeiro lle chegaron os excesos do entroido e a falta de pernas, o Mikel resintese duramente e paseniñamente vai perdendo conva co resto do grupo. Xa non falamos do follones que como de cotio tira por diante tal cual “peliqueiro de Laza” diante da procesión, por atrás segueo Andreu sen demasiadas alegrias e con este vai Agra, que se manten a roda no que naquel momento viñan a ser uns principios prometedores. O Mikel sufre e busca a parada reparadora excusandose no laiar das zapatas para busca-los folgos que lle faltaban.
Case sen contalo, pasamos pola Peregrina cando nun alarde de pericia e cun risco minimo Agra desbocase por unha corredoira que lle leva a adiantar o peloton arrancandolle cerca dun minuto nunha distancia de poco mais dun kilometro, ”que falta de collons destas mariconas campeiras”.
Seguimo-los camiños por Brandia en direccion a Sigueiro, cando de volta o Mikel pide pan por señas, desta volta a dolor de espalda superalle o laiar da roda ...”uiuiui...culito, culito". Xa chegando a Sigueiro asomanse as ribeiras do Tambre onde paramos a sacar os retratos...
Tomamos camiño de Lavacolla con intención de chegar o VOR do aeroporto, pero unha falta de orientacion do Andreu polas pistas do rural levanos a desistir do trazado inical, xa eran horas de estar devolta e o tempo se nos viña encima polo que tivemos que coller o coñecido camiño peregrino de Santiago ( Ruta inglesa ).
O chegar a Sionlla producese a anecdota tan inesperada como dolorosa desta ruta, Agra foi victima de dous lostegros nas duas pernas que o deixaron eibado na carretera nunha vergoñenta imaxe para o grupo que a vo fé ningun dos presentes se queria perder por mor das risas que padeceron... pasando de araña negra a liscancero tolleito. No seu lastimero xadeo e agarrandose as suas partes mais que unha lesion daba a entender outra cousa...
O chegar a Sionlla producese a anecdota tan inesperada como dolorosa desta ruta, Agra foi victima de dous lostegros nas duas pernas que o deixaron eibado na carretera nunha vergoñenta imaxe para o grupo que a vo fé ningun dos presentes se queria perder por mor das risas que padeceron... pasando de araña negra a liscancero tolleito. No seu lastimero xadeo e agarrandose as suas partes mais que unha lesion daba a entender outra cousa...
Chegamos a Santiago pola ruta habitual, baixamos ata a catedral para logo atravesalo casco urban e despedirnos do Andreu. Sen mais que contar amigos meus remata esta que podemos chamarlle a primeira ruta campeira do antroido ... con peliqueiros, arañas negras, risas e algarabias que tanto botabamos de menos.
"Crica no grilo"
Tocame romper o hielo, pero que gusto da leer denovo o noso campeiro mais xenial, talentoso, pero osado nas criticas, raposeiro nas redaccions, e por suposto votandolle uns juevassos de carallo, pero por parte:
ResponderEliminarprimeiro e que quede moi claro que eu ANDRES, estou moi orgulloso, contento, de pertenecer a tan distinguido grupo de deportistas e compañeiros , tanto os que veñen de ruta como os que non veñen por uns motivos ou outros, e que parece que en vez de ser un grupo que solo trata de pasalo ben, ter aficions en comun, e botar un dia facendo un pouco de deporte, e sobre todo tratar de ter uns amigos , parece ser que esta prohibido facer piña ,rirse, disfrutar de unha salida en bici,MAIS BEN PARECE QUE SOMOS UN PIQUETE A DISOLVER POR ACOMODADOS, por xente que nin sabe nin quer saber de nos.
Logo de esta reflexion en voz alta pasemos a accion. Señor agra fenomenal descripcion, coma sempre, desde o teu punto de vista. pero quero aclarar uns puntiños.O primeiro e que o primeiro que pide pan por señas e aquel que di que afloxemos o ritmo na primeira subida de casas novas e foi quel que lle entraron os calores. segundo non e certo o do kilometro de distancia mais ben foron uns centos de metros de distancia, e que vai en consonancia co volumen e co peso costa abaixo, e por supuesto cos juevos que un dia tamen teran un pouco de bacon e todo frito a base de friccion co asfalto.
segundo e non quero con esto disculpar o noso raposo, que e certo que tivo un mal dia , pero po-la actividade de estas fechas. pero as disculpas son coma o cu, ( que non sei quen dixo esto en anteriores cronicas ) que cada un ten un, o Maikel que lle tocaba o freo cousa que todos sentimos, pero nadie sinteu o SONIDO DA CHAMADA DO MOVIL,NIN NADIE VEU A PARADA PARA ATENDELO por que viñas na quinta hostia pero por detras.
O terceiro EQUIVOQUEIME NA ELECCION DOS CRUCES, pero con moi boa disculpa e demostrable no momento coma foi que o sudar borrouse a tinta das notas que tiña, no bolsillo posterior do maillot, craso error po-la miña parte.
e por ultimo e como che prometera, cando estabas tirado no asfalto, coma unha alfonbra de PANTERA NEGRA, autorizo o Maikel a que publique o famoso video, no cal demostra que as etapas son do mais duras.
a vida, fai mais forte o home non po-lo que che da , si non po-lo que che quita.
que tomen nota
Antroidadas campeiras, titulo moi apropiado para a crónica desta ultima saida, felicitar o redactor da crónica, bo traballo, e tamen felicitar o director da ruta Andres.
ResponderEliminarTotalmente de acordó ca reflexion e comentario de Andres sobre o grupo campeiro, eu engadiria que por moito que se empeñe, quen se empeñe en impedir a unión do grupo o único seguro que consigue e a roctura da chamada paz social que de momento nos caracterizou o longo da nosa historia. Pero volvamos o que estamos, a ruta dou para moitas risas, eu perdinme a anécdota da xornada na subida a costa do monte do toro na Sionlla, eso xa sei pasame por ir de autista, espero poder ver o famoso video censado.
Amigo follo o video esta a disposicion dos campeiros que o quiran ver por que o trato a que chegamos os implicados na grabacion non se cumpliu, ou po-lo menos non na sua totalidade por mor de que o noso xenial redactor, coas suas fenomenales artimañas a hora de redactar as cronicas olvidou un par de aspectos que mencionei na miña anterior intervencion
ResponderEliminarDe todas formas Agra eres un fenomeno redactando as cronicas , notase que en este caso e mayor o contenido que o continente.
YO ME RINDO..........NO ES POSIBLE QUE HICIESEMOS LOS CUATRO LA MISMA RUTA, YO AL MENOS NO FUI A LA QUE EL REDACTOR HA DESCRITO............SE QUE TENGO AUTORIZACIÓN PARA PUBLICAR EL VIDEO PERO ANTE LA AMENAZAS SUFRIDAS HOY ALREDEDOR DE LAS 14:30 HRS. TEMO POR MI INTEGRIDAD
ResponderEliminarQueridos campeiros todos, tanto os que vos pronunciastedes coma os que permanecedes calados.Para empezar pareceme de moi mal gusto rirse do campeiro lesionado; iso para empezar, demostrades moi pouco compañerismo con esas actitudes pero bueno todo será dar tal como se recibe...
ResponderEliminarLogo o de rectificalas cronicas como pedides que faga, iso nin nos vosos mellores soños, cando escribo redacto a cronica e fago dende o meu pto. de vista por aquelo de vivilo en primeira persoa e expresalo tal cual. Asi que en vez de DISTORSIONAR a realidade nestes comentarios post-feitos instovos a que lle fagades como o peliqueiro Oscar durante os ultimos meses que tomou o testigo como redactor dos feitos e non o fixo tan mal como lle criticachedes. Pero antes de tirarvos o ruedo so uns detalles para teres en conta:
Unha Amenaza é: "un hecho que puede producir un daño"
Unha advertencia é: "un aviso o información que se da a alguién"
Digo mais que nada porque a hora de escribir teredes que ter claros os terminos a utilizar, é que xa estamos un pouquiño mazaricos, non acabamos de caer da burra...
Agra levas razon, todos podemos redactar as cronicas, eu animariavos a todos a facer unha cronica paralela, para ver os puntos de vista distintos.
ResponderEliminar